Güýz günleriniň biridi. Golaýymyzdaky seýilgähde açylyp oturan bir topbak gyzyl gül ünsümi özüne çekdi. Olar uzak aralykdan bir bägül ýaly bolup görünýärdi. Ýöne oňa golaýlanymda onuň bir bägül däl-de, şahalaryndan bölünen birnäçe güllerdigini gördüm. Gülleriň şeýle jebis ösüp oturyşlary maňa il-günümiziň agzybir ýaşaýşyny ýatlatdy. Men elwan gülleri synlap, öz ýanymdan: «Goý, her bir ynsan şu güller ýaly özüne çekiji, parlak, şatlyk getirýän bolsun» diýip pikir öwürdim.
Ynsanyň daşy-dolagy bolan tebigatyň berk saklanýan kadalarynyň bolşy ýaly, ynsanlyk kadalary-da bar. Ynsanlyk kadalaryny berjaý edýänler gülleriň özlerine çekişi ýaly, il-gün tarapyndan sylanýan, hormatlanýan adamlar bolup, agzybirlikde durmuşyň lezzetini duýup, wagtyhoşlukda ýaşaýarlar. Tebigat öz kadalaryny talabalaýyk berjaý edip, ähli barlyk üçin gerek şertleri döredip bilýän bolsa, ynsanlar hem durmuş üçin zerur kadalary birkemsiz berjaý etseler ýaşaýşyň manysy artýar.